Partili cumhurbaşkanı partisinin başarısını önceleyen bir anlayışla kendi ittifakının karşısında oluşturulan ittifaka ‘illet ve zillet ittifakı’ demekte bir sakınca görmüyor. Her gün, her an kendi ittifakları dışında kalan ittifaktaki partilere ve onun seçmen tabanına hakaret etmekte ve ötekileştirmede bir mahsur görmüyor.

Yine, daha önce birlikte yürümekte sakınca görmediği HDP ve onun tabanını ötekileştiren hakaret diliyle ‘terörist’ ilan etmeyi uygun buluyor. Terörle bağı olanlarla ilgili yasal işlem yapmak yerine milyonlarca oy alan parti ve seçmenler yok sayılıyor. Ama aynı zamanda o seçmen kitlesinin oylarına talip olunuyor. O oylara talip olan diğer partileri de terörle işbirliği yapmakla suçluyor.

Öyle ki; iktidar cephesinin dışında kalan nüfusun yüzde ellisi ülkesinin ‘bekasını’ düşünmüyor, ülkesine düşman, vatan haini, terörist! Ya iktidar cephesinin yanındasınız ya da şer odaklarının yanındasınız! İktidar cephesi dışında kalan partiler ve ona oy verecek seçmenler ülkesini sevmiyor! ülkesinin geleceğini düşünmüyor! ülkesine karşı!

Bakın dinleyin her gün Erdoğan ve Bahçeli’nin kendi seçmen tabanları dışında kalan kitleyi ötekileştirdiği, hakaret ettiğini görüyorsunuz…

Bu zehirli siyaset dilinden sadece iktidar cephesi dışında kalanlar değil aynı zamanda iktidar cephesinin seçmenleri ve uzun yıllar AKP saflarında önemli makamlarda sorumluluk üstlenmiş siyasetçilerle karşılaştığımız her ortamda rahatsızlıklarını dile getirerek; siyaset dilinin normalleşmesini, bu düzeyde ağır ifadelerin ülkeye yarar getirmeyeceğini, normalleşme isteğini dile getiriyorlar.

Seçimlerden sonra balkon konuşmalarında ‘kapsayıcı’ nutuklar atmanın… ülkenin yaşadığı ciddi sıkıntılar karşısında ‘ama hepimiz aynı gemideyiz’ demenin bir anlamı olabilir mi?

Ve de, bir partinin kaderiyle ülkenin kaderini eşitlemenin; AKP giderse ülke ‘beka’ sorunu yaşar demenin talihsizliği-açmazıyla karşı karşıyayız.